Ηδίκη του Σαντάμ Χουσεϊν που έγινε πριν από καιρό, ανέδειξε για μια ακόμα φορά τους προβληματισμούς γύρω από την έννοια της δικαιοσύνης και του δικαίου. Είναι ή δεν είναι το δίκαιο, δίκαιο του ισχυρότερου. Είναι ή δεν είναι η δικαιοσύνη μηχανισμός επιβολής της δύναμης. Πρόκειται για προβληματισμούς ανάλογους με εκείνους που συνδέονται με την δίκη της Νυρεμβέργης. Ο νικητής επιβάλει τους όρους του, το δίκαιο και την δικαιοσύνη. Ποια είναι αδικήματα, πώς διώκονται και ποιοι δικαιούνται να ασκήσουν ποινική δίωξη.
Και βεβαίως οι προβληματισμοί ανατρέχουν στον αξεπέραστο Θουκυδίδη. Ο διάλογος των Μηλίων στο έργο του Θουκυδίδη είναι επίδειξη πολιτικού ρεαλισμού, σε ό,τι αφορά στην πολεμική ισχύ. Επιβάλλεται το δίκαιο του ισχυρότερου και η άποψη των Μηλίων πως η παράδοση είναι πράξη δειλίας, αντιμετωπίζεται περιφρονητικά από τους Αθηναίους. Αν οι Μήλιοι επιδείξουν σωφροσύνη -κλασική αρετή στην κοινωνία του 5ου π.Χ. αιώνα- τότε θα αναγνωρίσουν ότι δεν είναι αγών από του ίσου περί ανδραγαθίας και ότι η τιμωρία δεν είναι η αισχύνη. Το θέμα είναι η επιβίωση και εδώ οι ηθικοί φραγμοί δεν έχουν κανένα νόημα.. Σύμφωνα με τη γλώσσα του ιστορικού, λοιπόν, είναι δύσκολο να ανταγωνιστεί κανείς την φυσική πραγματικότητα –στην προκειμένη περίπτωση την πολεμική ισχύ των Αθηνών. Αυτό είναι το κομβικό σημείο με το οποίο ανοίγουν και κλείνουν οι Αθηναίοι το διάλογό τους με τους Μηλίους. Αντίθετα με τους Αθηναίους του Ηρόδοτου, που ποτέ δεν παραδίδονται στον Ξέρξη και αρνούνται να προδώσουν τους Έλληνες, οι Αθηναίοι του Θουκυδίδη αποτιμούν ψυχρά την πολεμική ισχύ τους και φυσικά ακολουθούν τη λογική αυτής της αποτίμησης.
Και για άρση κάθε παρεξήγησης τα ανωτέρω καταγράφονται με την επίγνωση ότι τα ίδια θα λέγονταν αν στην θέση του Μπους και των Αμερικανών βρίσκονταν ο Σαντάμ Χουσείν ή οποιαδήποτε άλλη υπερδύναμη, αφού έτσι θα συμπεριφέρονταν και αυτοί, σύμφωνα με την φυσική πραγματικότητα.
