Το δράμα των προσφύγων Σύρων δεν δοκιμάζει μόνο τις αντοχές των ευρωπαϊκών πολιτικών διακηρύξεων. Δεν δοκιμάζει μόνο την ειλικρίνεια  της κάθε  θρησκευτικής πίστεως. Δοκιμάζει ακόμα και αποδεικύνει γενικότερα και την έλλειψη ταυτότητας ή, αν θέλετε, την αναξιοπιστία λόγου και πράξης. Ποιος άραγε με πράξεις του θα μας θυμίσει, επί τέλους, τον  περίφημο λόγο του Αποστόλου Παύλου προς τους Γαλάτες: «ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ. Πάντες γαρ υμείς είς εστέ εν Χριστώ Ιησού». Αντ αυτού ακούμε και βλέπουμε τον θρίαμβο ανάλγητων εμπόρων (κρατών και ατόμων) που εκμεταλλεύονται αδίστακτα την δυστυχία των συνανθρώπων μας. Τον θρίαμβο της αναλγησίας κατ εκείνων που ταξιδεύουν σε αφιλόξενες θάλασσες με ανθρώπους που μιλούν άλλες γλώσσες. Για  για να θυμηθούμε έτσι τον Όμηρο: «Πλέων επί οίνοπα πόντον επ’ αλλοθρόους ανθρώπους» (‘Ομηρος, Οδύσσεια, Α.183).