"Ο αυτοέλεγχος
και η πολιτική ανοχή είναι αυτά που απελπιστικά απουσιάζουν
από τους τρομοκράτες. Είναι τόσο βέβαιοι για τις πεποιθήσεις
τους που δεν διστάζουν να σκοτώνουν για αυτές. Αρνούνται να
υπαχθούν στους κανόνες της δημοκρατικής πολιτείας, με το
επιχείρημα ότι αυτοί οι κανόνες εξυπηρετούν συστηματικά τους
ισχυρούς. Αρνούμενοι, όμως, τη συμμετοχή τους στον έλλογο
δημόσιο χώρο, ο οποίος φυσικά δεν μοιάζει με έναν επίπεδο
γεωμετρικό χώρο (αυτό μόνο στη σφαίρα της ουτοπικής σκέψης
συμβαίνει), αλλά με ένα ιστορικά διαμορφωμένο ανώμαλο
οροπέδιο, αρνούνται να θέσουν τις πεποιθήσεις τους στην κρίση
των άλλων. Σχηματίζουν, κατά συνέπεια, ένα αυτο-αναφορικό
σύστημα αξιών, την ορθότητα του οποίου θεωρούν αυταπόδεικτη,
ουδόλως διερωτώμενοι για την εγκυρότητα και τα όρια του.
Οι τρομοκράτες είναι υβριστές με την κλασική έννοια του όρου:
δεν θεωρούν ενδεχόμενο να κάνουν λάθος (και η ευθύνη του
αυτ-ελέγχου και αυτο-περιορισμού που απορρέει από το
ενδεχόμενο αυτό), ούτε διακρίνουν πιθανές σκοτεινές πλευρές
στα κίνητρά τους. Οι πεποιθήσεις τους είναι το μόνο σημείο
αναφοράς τους. Γι αυτό, άλλωστε, ο τελικός κριτής τους δεν
είμαστε εμείς οι "παραπλανημένοι" πολλοί με την "ψευδή
συνείδηση", που αδυνατούμε να δούμε την "ουσία" των πραγμάτων,
αλλά η Ιστορία, ή ο Θεός - δηλαδή κανένας.
....... Πώς γνωρίζουμε και πως γνωρίζουν οι ίδιοι, ότι δεν
αυταπατώνται; . .... Αυτή ακριβώς είναι η ουσία της
αυτο-αναφορικής συμπεριφοράς: η αποφυγή του "λόγον διδόναι", η
άρνηση της πιθανότητος να κάνεις λάθος, η απόρριψη του "κοινού
λόγου" της πόλεως και η ad hoc επίκληση κάποιων ιδιωτικών
κριτηρίων για την αιτιολόγηση της ατομικής συμπεριφοράς.
... ο τρομοκράτης επιμένει να θέτει τις πράξεις του όχι στην
κρίση των συμπολιτών του, μέσα από τους διαμορφωμένους
σχετικούς θεσμούς, αλλά στην κρίση κάποιας μεταφυσικής
οντότητος, πέρα και πάνω από την κοινωνία, ..... αρνούμενος να
ορίσει τις πράξεις του με την ισχύουσα γλώσσα της κοινωνίας
και, περαιτέρω, να τις θέσει σε δημόσια κρίση. ...