Η συζήτηση για τα blog που πληθύνονται τροφοδοτείται με πάθος και ένσταση λόγω της ανωνυμίας των δημιουργών τους, του περιεχομένου και  της ποιότητας  θεμάτων που αναρτώνται σ αυτά. Και δεν μιλάμε φυσικά για όλα τα blog, πολλά από τα οποία διακρίνονται για την ποιότητα του περιεχομένου τους, ανεξάρτητα από την ανωνυμία ή όχι των δημιουργών τους. Μιλάμε για blog ανώνυμα με θέματα και αναρτήσεις που προκαλούν. Θέματα που περιέχουν ισχυρές δόσεις ψόγων και ψεύδους. Ψόγων άδικων πολλές  φορές και ψευδών που πληγώνουν και εκθέτουν μερικές φορές πρόσωπα της δημόσιας ζωής για πράξεις του δημόσιου αλλά και μερικές φορές του ιδιωτικού τους βίου.

Κανείς δεν αρνείται βέβαια ότι πρέπει να υπάρχει τρόπος άμυνας έναντι τέτοιων επιθέσεων και να κάμπτεται η ευχέρεια της αποφυγής αναλήψεως ευθυνών για δημοσιεύματα που καλύπτονται πίσω από την ανωνυμία των blog. Όμως πέραν τούτου ζήτημα απαγόρευσης της ανωνυμίας δεν πρέπει να τίθεται. Άλλωστε εκ των πραγμάτων είναι αδύνατο να απαγορευθεί η ανωνυμία. Ούτε θα ήταν ευκταίο. Η ελευθερία του λόγου και η ελευθερία διαδόσεως των ιδεών εμπεριέχει αναπόφευκτα την ελευθερία διαδόσεων όχι μόνο της αλήθειας αλλά και της πλάνης.

Και ποιός άραγε κατέχει αυθεντικά την αλήθεια ή το μέτρο στις εκτιμήσεις ώστε να αποφεύγεται η υπερβολή, η πλάνη και αυτό που άλλοι θα χαρακτηρίσουν ψεύδος; Είναι άλλωστε προτιμότερη η υπερβολή στον ψόγο παρά η υπερβολή στον έπαινο. Το ψεύδος και ο άδικος ψόγος όταν δεν λέγονται ή δεν γράφονται επωνύμως δεν καταπολεμούνται μόνο με μηνύσεις. Καταπολεμούνται κυρίως με αδιαφορία για τις πηγές τους και το περιεχόμενό τους. Διότι δεν έχει πάντα σημασία τι λέγεται ή τι γράφεται. Σημασία έχει και ποιός το γράφει ή ποιός το λέγει. Το θάρρος και η ευθύνη μιας επώνυμης καταγγελίας καταξιώνει την ίδια την καταγγελία. Καταξιώνει και  τον ψόγο και τον έπαινο. Η ανωνυμία, αντίθετα, απαξιώνει την καταγγελία. Απαξιώνει και τον ψόγο και τον έπαινο και τις πηγές τους.