Η ίδρυση του Εφετείου Δυτικής Ελλάδος στο Αγρίνιο δεν ήταν μόνο μια απόφαση που ανταποκρίθηκε σε ένα παλαιό αίτημα των κατοίκων της Αιτωλοακαρνανίας και της Λευκάδος, δεν ικανοποίησε μόνο μια ανάγκη των πολιτών των δύο αυτών νομών για ταχύτερη και λιγότερο δαπανηρή απονομή της δικαιοσύνης, αλλά έδωσε ένα δείγμα συνέπειας και υπευθυνότητας. Δείγμα σπάνιο δυστυχώς, αν λάβει κανείς υπ όψη του τις περιπέτειες της υπόθεσης αυτής κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Αν λάβει κανείς υπ όψη δηλαδή τις δεσμεύσεις και τις υποσχέσεις Υπουργών, Αντιπροέδρων και Προέδρων Κυβερνήσεων που τις διαδέχονταν διαψεύσεις και παλινωδίες. Στην εποχή λοιπόν του μεγάλου χάσματος μεταξύ λόγων και πράξεων, την ανυποληψίας του πολιτικού λόγου και της κυριαρχίας του υπολογισμού του πολιτικού κόστους, βρέθηκε επί τέλους ένας Υπουργός της Δικαιοσύνης να δείξει ότι εννοεί ό,τι υπόσχεται και μάλιστα όχι χωρίς κόστος, όπως αποδείχτηκε. Και είναι η διαπίστωση αυτή μια κατάκτηση ομόλογη σε σημασία με την ίδρυση του Εφετείου.
