Η ιδιαιτερότητα του δυτικού πολιτισμού είναι η ικανότητά του να αμφισβητεί και να κριτικάρει τον εαυτό του.

Πεπαιδευμέvoς δεv είvαι εκείvoς πoυ διαπρέπει σε μιά τέχvη αλλά εκείvoς πoυ έχει λαξευθεί εσωτερικά από τo ιδαvικό της δικαιoσύvης, της σωφρoσύvης, της αυτoκυριαρχίας, εκείvoς δηλαδή πoυ έχει πρoσεγγίσει στo ιδαvικό της Ελληvικής αρετής.

  Πολιτισμός είναι ο τρόπος του βίου. Ο τρόπος που χτίζουμε τα σπίτια μας, που διακοσμούμε τα σπίτια μας, που ντυνόμαστε, που μιλάμε, που γράφουμε ποιήματα, που ερωτευόμαστε. Αυτό είναι Πολιτισμός! Θα μου πείτε γιατί διαφοροποιούνται οι Πολιτισμοί. Διότι πίσω από αυτόν τον τρόπο του βίου φαίνεται μία ιεράρχηση αναγκών: τι είναι για εμάς πρώτο, τι είναι δεύτερο. Οι αρχαίοι Αθηναίοι που χτίζανε αυτά που χτίσανε επάνω στην Ακρόπολη, ξέρουμε ότι μένανε σε πενιχρές κατοικίες. Πολύ πενιχρές. Γι΄ αυτούς το πρώτο δεν ήταν να έχουν ανάκτορα ή επαύλεις. Ήταν να φτιάξουν αυτά που έφτιαξαν. Ήταν να είναι Πολίτες! Βέβαια, πίσω από την ιεράρχηση των αναγκών υπάρχει πάντα ένα νόημα. Τι νόημα έχει η ύπαρξη, τι νόημα έχει να υπάρχω, τι νόημα έχει αυτή η ζωή, από που ήρθα, που πηγαίνω... τι κάνω. Τι νόημα έχει το κάλλος, τι νόημα έχει ο έρωτας. Εάν δεν δίνω νόημα σε όλα αυτά ...τότε είμαι ένα απλώς εξελιγμένο θηλαστικό...." (Σοφία Καρυπίδη).