Από την εποχή που είχε αρχίσει να χρησιμοποιείται η γραφομηχανή μέχρι σήμερα, εποχή κατά την οποία η χρήση των ηλεκτρικών υπολογιστών στον τομέα καταγραφής κειμένων είναι κυρίαρχη, η γραφή με το κοινό μολύβι, την πένα ή το στυλό, έχει γίνει σπάνιο φαινόμενο. Σε πολλούς όμως διαφεύγει ότι η γραφή, παρά την ευκολία που απέκτησε με τα σύγχρονα αυτά μέσα, ευκολία στην ευκρίνεια και την ταχύτητα της αναπαραγωγής των κειμένων, ατυχώς απόκτησε μια μηχανική  ομοιομορφία που οδηγεί σταδιακά στην εξάλειψη ενός τρόπου βαθειάς προσωπικής έκφρασης που την χαρακτήριζε. Γιατί βέβαια ο παλαιός τρόπος γραφής αποτελούσε και αποτελεί αυθεντικό και μοναδικό βίωμα του προσώπου που γράφει. Σωματικό και ψυχικό. Και δεν αναφέρομαι στην καλλίγραφία.

Οι γραφολόγοι, όπως είναι γνωστό, μελετούν και επιβεβαιώνουν ή αποκαλύπτουν από τον τρόπο και τα χαρακτηριστικά της προσωπικής γραφής την ταυτότητα του γράφοντος ή του υπογράφοντος.   Οι ψυχαναλυτές, εξ άλλου,  ιχνηλατούν από τα ίδια προσωπικά γραφικά χαρακτηριστικά  την ψυχική προσωπικότητα του γράφοντος, ενώ το κίνημα του υπερρεαλισμού έδωσε ιδιαίτερη σημασία στην αυτόματη γραφή και την ανέδειξε ως έναν τρόπο ανάδυσης του ατομικού ή και του συλλογικού υποσυνειδήτου.

Θα μπορούσε μάλιστα να επισημάνει κανείς πόσο η προσωπική γραφή, αυτόματη ή όχι, ως σωματικό και ψυχικό βίωμα και ρυθμός, συμπλέκεται στην ποίηση με την αυτονόητη για ένα ποιητή ιερότητα κάθε λέξης της γλώσσας του. Της λέξης που είναι όχι μόνο φορέας νοημάτων και συναισθημάτων. Όχι μόνο απόδειξη της ιστορικότητας του ανθρώπου. Αλλά της λέξης καθ εαυτήν ως αυταξίας. Ως πρωτογενούς ποίησης. Που σαν τέτοια και στο πλαίσιο της ενότητας μορφής και νοήματος (σημαίνοντος και σημαινόμενου) που έχει ή οφείλει να έχει μια ποιητική δημιουργία, δημιουργεί άλλη υφή στο κείμενο.

Έτσι δεν πρέπει να είναι περίεργη, αλλά αντιθέτως απολύτως κατανοητή η εμμονή όλων σχεδόν των καταξιωμένων ποιητών που διατηρούν τις λέξεις με τον παραδοσιακό μανδύα τους. Εννοώ την αποκτημένη σταδιακά και καθιερωμένη από τους αιώνες ορθογραφία τους. Δηλαδή την γραφή του λόγου με όλα τα σημεία τονισμού και στίξεως των λέξεων που τον συγκροτούν. Χωρίς να υιοθετούν την διάθεση ευκολίας και απλούστευσης που επέβαλε ο νομοθέτης στον τομέα των επίσημων κειμένων τις τελευταίες δεκαετίες, καταργώντας πνεύματα και ενοποιώντας τα σημεία τονισμού των λέξεων.

Ο Αιτωλός