Χρονογραφήματα

«Η καλύτερη δουλειά» μου ’λεγε τις προάλλες ένας παλιός γνωστός – ένα λαμόγιο,  δηλαδή, για να ακριβολογήσω – που κατέβηκε από το κέντρο για να διευθετήσει προσωπικές του υποθέσεις,… «είναι να μην κάνεις τίποτε»! Και συνέχισε : «Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να βλέπεις κατά που φυσάει ο άνεμος (!), να μη μιλάς ποτέ και να προβάλλεις τον εαυτό σου όσο μπορείς» έδειξε να καταλήγει. Μα,  δεν κατέληξε, καθότι, το μάθημά του μόλις είχε αρχίσει και όλοι ξέρουμε ότι αυτά τα «μαθήματα τακτικής» παίρνουν ώρα μέχρι να τα αναλύσεις και ακόμη περισσότερο μέχρι να πεις ότι «κάτι κατάλαβε ο άλλος που άκουσε» ή «δεν άκουσε γιατί δεν παίρνει μπροστά με τίποτα».

«Κατά κάποιον τρόπο» συνέχισε ξανά ο… “εκπαιδευτής μου”,  «θα πρέπει να είσαι συνέχεια εσύ ο κυνηγός και όχι το θήραμα. Να πηγαίνεις σιγά – σιγά όπως κάνει η τίγρης (!), και την κατάλληλη ώρα – τότε που όλα είναι σίγουρα, να επιτίθεσαι και να κατακτάς αυτό που επιδιώκεις. Συνέχιζα να τον ακούω επί ώρα και κάποια στιγμή είπα από μέσα μου : «Μωρέ, τι σόι  άνθρωπος είναι τούτος ’δω; Αυτόν έτσι και τον αφήσεις ελεύθερο για κάνα δυό – τρείς μήνες τότε πάει η κοινωνία μας : θα την κάνει ζούγκλα. Τι ήθελα και την έκανα αυτή την σκέψη, έστω, και από μέσα μου; Ο τύπος μου απάντησε λες και το φώναξα όσο πιο δυνατά μπορούσα!

«Γιατί», ξεκίνησε πάλι, «η κοινωνία μας έχει γίνει ζούγκλα (!), και αν δεν πάρεις διδάγματα από την φύση (!), πας ολότελα χαμένος κι άκλαυτος». Τι ήταν να το πει και αυτό το τελευταίο; Δεν ξέρω, αλλά, να, μα την Παναγία,  μου ’ρθε να βάλω τις φωνές πραγματικά : να κλάψω περισσότερο, ίσως, καθότι αισθάνθηκα σαν μικρό παιδί. Τι σαν μικρό παιδί δηλαδή, που αισθάνθηκα κανονικά – κανονικότατα σαν ανόητος. Ήγουν : σαν κοινός βλάξ (sic), που συνειδητοποιεί ότι, όντως, είναι βλάξ και δεν παίρνει καμιά γιατρειά η αρρώστια του.

Διότι, κακά τα ψέματα : Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα πίστευα (και γι’ αυτό αγωνιζόμουν), ότι ζω και υπάρχω σε  «κοινωνία ανθρώπων» και όχι σε «αγέλη ζώων»! Σε μια «κοινωνία ανθρώπων» που όλοι πρέπει να σεβόμαστε και να προσπαθούμε με όλες τις δυνάμεις μας να την ανορθώσουμε ακόμη πιο πολύ. Απ’ ότι φαίνεται όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει και, το σπουδαιότερο, έχουν αλλάξει, χωρίς εγώ να έχω καταλάβει τίποτα. Δεν ξέρω αν αυτό ισχύει και με άλλους ανθρώπους αλλά τι να σας πω : εμένα αυτό το γεγονός με πείραξε τόσο, όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε. Και από ’κείνη την μέρα και μετά, όλο με κάτι “εγχειρίδια επιβίωσης στην άγρια φύση” τριγυρνάω. Κατάλαβα που κατάλαβα ότι πάω χαμένος, … είπα να μη πάω και τελείως άκλαυτος!