Ο τόπος μας - ταξιδιωτικά κείμενα

 

	Δ. Βικέλα: Ένας περιηγητής στο Αγρίνιο το 1884    Εις το περί Ακαρνανίας σύγγραμμά του ο κ. Ηeuzey, καίτοι περί αρχαιολογίας ιδίως πραγματευόμενος, περιγράφει όμως με πολλήν και χάριν και ακρίβειαν την φύσιν και την παρούσαν κατάστασιν της μεγαλοπρεπούς και αγρίας ταύτης χώρας. Αι περιγραφαί του μου ήλθον συχνάκις εις την μνήμην και προχθές ότε παρέπλεα τους κόλπους και τα ακρωτήρια της, αλλ' έτι περισσότερον σήμερον, ότε διηρχόμην τα ενδότερα της. Εν τούτοις (συγχώρησόν μου την επανάληψιν, αλλ' ομολογώ ότι αρέσκομαι επαναλαμβάνων τούτο), από το 1856, ότε ο κ. Ηeuzey περιήλθε την Ακαρνανίαν, τα πράγματα μετεβλήθησαν ενταύθα διττώς. Πρώτον, δεν λυμαίνεται πλέον την χώραν η ληστεία, και δεύτερον δύναται τις να την διέλθη σήμερον εφ' αμάξης. Ούτω ήλθομεν ημείς εντός τεσσάρων ωρών από Καρβασαράν εις Αγρίνιον. Συνεχίζει...

	Βασίλη Π. Βλασσόπουλου:   Γαλαξείδι, μια όμορφη πολιτεία   Ενα όνειρο που δεν λέει να στερέψει ποτέ, μια οπτασία που σε τυλίγει με την γοητεία των εικόνων της, μια φωνή καλεστική στη κόχη των αναμνήσεων είναι για τον καθένα το μέρος που στέκει βαρύ μαζί κι ανάλαφρο στην άκρη του Κορινθιακού. Για τον καθένα που γνώρισε έστω και μια φορά την γεύση της αρμύρας του, την έκσταση της θέας του, τη δροσιά του πεύκου του. Το Γαλαξείδι. Χρόνια και χρόνια, γερμένο στην άκρη της θάλασσας, ξεπλένει στα ήσυχα νερά του το κουρασμένο σκαρί του, μόνο του, φτωχό και ξεπεσμένο. Στην βασανισμένη καρένα του μένουν ακόμα απολιθωμένα οι μνήμες από τις φορτούνες, τα φύκια των μακρινών του ταξιδιών, τα όστρακα του εξοστρακισμού του. Μένει η λύπη των χαμένων ιστίων του, το ξέθωρο ασπράδι των περήφανων πανιών του και κάτι μέρες του χειμώνα στήνει αυτί να ξεδιαλύνει ήχους απ τα τραγούδια της γοργόνας που κάποτε συντρόφευαν τους στέρεους ναυτικούς του στις μέρες του πελάγου. Συνεχίζει....

	Κώστα Τριανταφυλλίδη: Παναιτωλικά περάσματα Τι ωραίος που είναι ο τόπος μας - την Αιτωλία λέγω. Ποικίλος σε μορφές και ανεξάντλητος σε πλαστικές κλίμακες και χρωματικές διαβαθμίσεις. Εδώ και το ακίνητο τέναγος και το δαντελλωτό ακρογιάλι και ο γλαφυρός κόλπος και η μαρμαίρουσα λίμνη και ο ορμητικός ποταμός. Εδώ και η ανοιχτή πλουτοφόρα πεδιάδα και το κλειστό οροπέδιο και η προσηνής γραμμή του ήμερου λόφου και η αγέρωχη χιονισμένη βουνοκορφή. Η Αιτωλία, λοιπόν, σύνοψη του κόσμου όλου!Σκεφθείτε τι σημαίνει τούτη η γεωγραφική - και ανθρωπογεωγραφική - ποικιλία: Τόσο στη Δύση (ας πούμε στις ατέρμονες πεδιάδες του αμερικανικού Βορρά), όσο και στην Ανατολή (ας πούμε στην ατελεύτητη ρωσική στέπα) ισχύει το ά-μετρο μέτρο της απεραντοσύνης. Η απεραντοσύνη - αμετρία «καταπίνει» τους όγκους και καταλύει τις προσηνείς συνόψεις. Κι ’ αυτό και τα χτίσματα, στην αγωνία τους να διασωθούν, γίνονται ογκώδη και καταθλιπτικά. Και ο άνθρωπος μια ασήμαντη κουκκίδα μπροστά στην κατα-ποτική και εξουθενωτική πρόθεση του περιβάλλοντος χώρου. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν τι ψυχολογικές, κοινωνικές - ακόμα και πολιτισμικές - προεκτάσεις έχει η ερασμιότητα και ο «ανθρώπινος» χαρακτήρας του ελληνικού χώρου.Συνεχίζει......