Ένας από τους ελάχιστους πνεύμονες της πόλης του του Αγρινίου, μια νησίδα πράσινου και ομορφιάς τείνουν να καταστραφούν, ενώ το εκκλησάκι του παλαιού Αγίου Χριστοφόρου ουσιαστικά μετατρέπεται σε «προαύλιο και ακάλυπτο χώρο» πολυκατοικιών. Δυστυχώς η έλλειψη μακρόπνοου σχεδιασμού ενδημεί από πολλές δεκαετίες στην περιοχή και ο οργασμός ανοικοδόμησης, τον οποίο πολλές φορές μετρούμε ως δείκτη ανάπτυξης, μας φέρουν μπροστά σε πολύ δυσάρεστες εκπλήξεις. Είναι αποκαλυπτικές δύο μόνο φωτογραφίες και χαρακτηριστική η επιστολή της αναγνώστριάς μας κυρίας Δώρας Φαρμάκη που δημοσιεύουμε στη συνέχεια:
«Είμαι γέννημα-θρέμμα Αγρινιώτισσα που η ζωή τα έφερε να ζω μακριά από τον τόπο μου με την οικογένειά μου την τελευταία 20ετία περίπου. Τα τελευταία χρόνια άκουγα από τους δικούς μου για την αλλαγή που επιτελείται στην πόλη με έργα θετικά για την εικόνα της πόλης, όπως πεζοδρόμους, ωραία καταστήματα, αναπαλαιώσεις νεοκλασικών κτιρίων … Είχα μάλιστα την ευκαιρία να τα βλέπω κατά τις επισκέψεις μου στην πόλη, περπατώντας από το Συντριβάνι και στον δρόμο για την κεντρική πλατεία. Αποφάσισα φέτος, κατά την Μεγάλη Εβδομάδα, να επισκεφτώ για τον Επιτάφιο το εκκλησάκι του Παλαιού Αγίου Χριστοφόρου, με ωραίες αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια, τις μαθητικές εκδρομές και τον γάμο μου που τελέστηκε εκεί. Δεν μπορώ, δυστυχώς, να περιγράψω με λόγια το σοκ που υπέστην. Όλη την εικόνα εγκατάλειψης που έβλεπα στον ανηφορικό δρόμο προς το αλσύλλιο ολοκλήρωσε το απίστευτο θέαμα που αντίκρισα πλησιάζοντας τον ναό: Δρόμος πλατύτατος εγγύς προς την είσοδο της εκκλησίας και υπό ανέγερση οικοδομές στα δυτικά του ναού που αρπάζουν το προνόμιο της ωραίας δύσης που είχε επί αιώνες ο ναός και οι επισκέπτες του (ο ναός κτίστηκε το 1846), για χάρη των λιγοστών ενοίκων των συγκροτημάτων που κάποιος επέτρεψε να κτιστούν εκεί. Δεν γνωρίζω το ιδιοκτησιακό καθεστώς, ούτε τις άδειες χρήσης της γης στο σημείο εκείνο, η εικόνα όμως εκείνη πληγώνει νομίζω τον κάθε Αγρινιώτη που αγαπά τα λιγοστά πια φυσικά, πολιτιστικά και θρησκευτικά μνημεία που διαθέτει η πόλη μας.
Τέλος, δεν θα αναφερθώ εκτενώς στο οικοδομικό χάος που επικρατεί κατηφορίζοντας στην συνέχεια για το κέντρο του Αγρινίου, μέσω άναρχα δομημένων συγκροτημάτων που προηγούνται των δρόμων, είναι όμως σίγουρο ότι αναπαράγεται στο σημείο εκείνο η κακή από παλιά ρυμοτομία που διέθετε η πόλη. Κρίμα…είναι άξιο απορίας αν οι κάτοικοι του Αγρινίου ρωτήθηκαν για αυτά τα αίσχη, αν συναινούν στην «αυτοκαταστροφική» αυτή τάση. Έχουμε πωρωθεί τόσο ώστε να μας ενδιαφέρουν μόνο τα καλά και πολλά φαγάδικα, τα ωραία – ως προς το εσωτερικό τους – σπίτια, η καλοπέραση γενικότερα, κι όχι η κληρονομιά που αφήνουμε στα παιδιά μας στο επίπεδο του σεβασμού προς τον τόπο μας; Καλώ τον Δήμο να ανατρέψει τα σχέδιά του για την κακοποίηση αυτού του μοναδικού κομματιού της πόλης και τους Αγρινιώτες να πάρουν θέση στο θέμα με οποιονδήποτε τρόπο μπορούν. Λύσεις υπάρχουν προς όφελος του τόπου, αρκεί να υπάρχει καλή θέληση και κατανόηση της υπερίσχυσης του δημόσιου συμφέροντος.
Με εκτίμηση και ελπίδα κατανόησης
Δώρα Αθ. Φαρμάκη»
Εκτύπωση
