Εκτύπωση

Ο Παπαποστόλης

Ένα κείμενο που γράφτηκε στη «Νέα Εποχή» της 21-8-1960, κατά το χρόνο του θανάτου του

Άν κανείς δεν γνώριζε τον Παπαποστόλη θα απορούσε για την κοσμοσυρροή στην κηδεία ενός ιερέα. Όποιος τον γνώριζε θα αψηφούσε τον καλοκαιριάτικο καύσωνα και θα στοιβάζονταν στην εκκλησία ιδροκοπώντας όπως χιλιάδες συμπολίτες στην κηδεία του. Σπάνια είναι η ακτινοβολία προσώπου όπως αυτή του Παπαποστόλη. Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία: οι σχέσεις του Παπαποστόλη μ όλους μας ήταν σχέσεις πατέρα προς παιδιά, σχέσεις μεγάλου και σεβαστού φίλου. Ποιός δεν θυμάται τον αγαθό πρεσβύτη που με προσήνεια και αγάπη μας καλούσε για να ειπεί τον καλό του λόγο, να ενδιαφερθεί, να βοηθήσει όσο μπορούσε, αυθόρμητα, σαν φίλος. Όσοι τον γνώρισαν τον έκλαψαν σαν στενό συγγενή. Το παρατηρούσε αυτό καθένας στο λαϊκό προσκύνημα, όταν ανώνυμες γριούλες και γεροντάκια σκούπιζαν διακριτικά τα μάτια τους. 

Αν κανείς πιστεύει στον άνθρωπο είναι γιατί πιστεύει ότι και στου πιο κακού την ψυχή υπάρχει θέση  για συναισθήματα αγαθά. Ο Παπαποστόλης πίστευε. Συγχωρούσε, συμβούλευε και βοηθούσε. Ήταν ο ίδιος η προσωποποίηση του καλού, ώστε με το παράδειγμά του και  μόνο συνέτεινε στην ανάδυση των συναισθημάτων της αγαθότητας και σε ανθρώπους που ποτέ δεν τα είχαν γνωρίσει. Πέθανε πάμπτωχος. Τα παπούτσια του (μοναδικό ίσως ζευγάρι) έδωσε εντολή να δοθούν στο νεωκόρο.

Τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος με περιορισμένες γραμματικές γνώσεις; Αφήνουμε το ηθικό πεδίο: Ποιά ήταν η ηθική προσφορά του Παπαποστόλη, δεν υπάρχουν μονάδες σταθμίσεως για να κριθεί. Μακάρι σήμερα να υπήρχαν πολλοί σαν εκείνον και η εκκλησία θάχε άλλη θέση στις ψυχές των πιστών. Να μείνει κανείς και να υπολογίσει το δασύλλιο και τον Άγιο Χριστόφορο μόνο, που απαιτήσανε 45 χρόνια ολοκληρωτικής αφοσίωσης σε καθημερινό αγώνα.

Στη ζωή γλυκύς. Η καλοσύνη ήταν το ήθος και το όπλο του. Στο φέρετρο αυστηρός και αγέρωχος. Αν τα βλέφαρα ήταν ανοικτά η ματιά του θα σαΐτευε τον ουρανό κατάστηθα. Δεν είχε τίποτε να φοβηθεί. Ξεπλήρωσε το χρέος του. Ο έπαινος είναι ασφαλώς δίκαιη κρίση γι αυτόν.

Πρέπει κάποτε να γίνει γνωστό ευρύτερα και να διδάσκεται ότι η ιστορία του κόσμου τούτου δεν είναι μόνο αυτή που έχει γραφεί. Ο κόσμος δεν έχει να επιδείξει μόνο στρατηλάτες, μάχες, σφαγές, πολιτικά επεισόδια. Ο πολυτιμότερος θησαυρός της ιστορίας δεν είναι κραυγαλέος και μοιραία δεν είναι γνωστός. Ταπεινές μορφές δυνατών ανθρώπων πρόσφεραν περισσότερα στον πολιτισμό απ ό,τι μερικοί «Μεγάλοι» της ιστορίας.

Ι. Π. Βλασσόπουλος